خلوت من در دنیایی که بیشتر مجازیه

وقتی در جامعه ای زندگی می کنیم که عملا از فردای خودمون هم خبر نداریم , اوضاع می تونه یکم - یا خیلی زیاد بستگی به نقطه نظر فردی داره -به بد یا بدتر یا بدترین حالت ممکن را در فاصله کوتاهی - به کوتاهی یک سلام و خداحافظ - از این رو به اون رو بشه . این وسط خیلی چیزها قربانی می شند . روابط انسانی یکی از اونهاست . در این مورد بخصوص من مصونیت دارم چون حتی قبل از کرونا هم تنهایی رو انتخاب کردم - تنهایی لغت درستی نیست , چون با خودش یک نوع اجبار و عدم انتخاب رو میاره - خلوت شاید کلمه مناسبتریه . من خلوت رو انتخاب کردم به دلایل مختلف و شخصی , ولی مهمترینش برمی گرده به عدم نیازم به دیگران برای لذت بردن از زندگی - اینجا لازمه که اعتراف کنم گاهی تنهایی مثل روح شب قبل از کریسمس به خلوت من میخزه و تمام لذتهایی رو که در جمع دیگران بودن بهمراه خودش دارد رو بیادم میاره - ولی در کل از اینکه اواسط هفته تنهایی تا ایستگاه دو می رم یا تنهایی کافی شاپ می رم و تنهایی مانتو می خرم و در رستوران در خلوت خودم غذا رو می بلعم لذت می برم - البته بیشتر این کارها مال قبل از کرونا بود - حالا تنهایی فیلم و سریال می بینم , گربه های مریض رو آنتی بیوتیک می دم , موقع پیاده روی در شهرک و گوش کردن به poets of fall تنهایی حلزون ها احمق رو که میان در پیاده رو جمع می کنم و پرتشون می کنم در چمن ها تا له نشن . بماند . مخلص کلام اینکه این خلوت خود خواسته باعث شد سبک زندگی من در کرونا عوض نشه , بغییر از این جریان ماسک زدن که انصافا اعصاب خوردیه .

پس تعجب من رو در نظر بگرید وقتی کسی نگرانم می شه . حالا خانواده به کنار , بیشتر منظورم آشنایان دوره , کسانی که حتی چهرشون رو هم ندیدم .

راستش روابط انسانی برای من مبحث نسبتا پیچیده ایه . دلایل وجودش رو می فهمم از نظر علمی اجداد دور ما مجبور بودند کنار هم باشند تا بتونن برای بقای خودشون زنده بممونن. ولی الان ؟ کافیه سقف بالای سرمون باشه و اینقدر پول در حسابمون که حتی غذا رو هم از بیرون سفارش بدیم و احتیاجی به هیچکس نداشته باشید ( البته در پرانتز واقعی عرض کنم که من هنوز اینقدر با صندلیم رابطه سمبیوتیک برقرار نکردم که این حد برسم  ) ولی ارتباط با دیگران ... همیشه در بهترین حالت برام ناامیدی در انتظار داشته - باز ناامیدی کلمه درستی نیست ؛ باید بگم عدم دواکنش متقابل مورد انتظار در برابر کنشی که من بانی اون بودم- راستش بغییر از خانواده و خیلی اوقات در خانواده هم , روابط برای من یکجور پازل کج و موج پر از توقعات و احساسات بی منطق و در بهترین تعریفی که می تونم بکنم پر از هرج و مرج بودن .پس تعجب من از اینکه کسی اینجا در همین محیط کوچک و بسته بلاگ اسکای نگرانم بشه برام - چه لغتی مناسبه ؟؟؟؟- گیج کننده است . تمام مدتی که من مشغول کوه پیمایی و تمرین روی تکلم و نگاه کردن یوتوب بودم , اونها نگران من بودند که آیا منم کرونا گرفتم یا نه - نگران هم کلمه مناسبی نیست - اونها واقعا ترسیده بودند , دسترسی به من نداشتند و بدترین حالتهای ممکن رو برای خودشون تصور کردند . حالا من وانمود نمی کنم که دلیلش رو می فهمم  , اما اینقدر در این موقعیتها بودم که بدونم آنها چه احساسی داشتند و از این بی توجهی خودم هم عمیقا متاسفم . ولی باز هم در شگفتم .چون تا امروز - سعی کردم - جوری با دیگران رفتار کنم که دوست دارم با خودم رفتار بشه - اگه من رو از نزدیک بشناسید مطمِِینم که ازم خوشتون میاد, بی برو برگرد - ولی طوری هم زندگی نکردم که بغییر از خانواده در نبودم کسی زیاد دلش برای من تنگ بشه . پس چرا ؟