نیازمند دعا

گاهی وضعیت یا موقعیت آدم سالهای سال بی هیچ تغییری باقی می مونه مثل برفه های قله عزیز و عظیم دماوند . گاهی زیر این عظمت ,برفها روز پشت روز و هفته پشت هفته اینقدر خم بر می داری که تصور آینده بهتر یا حتی متفاوت تر برات به خاطره گنگی از کودکی تبدیل می شود , هر بار که این خاطره را بیاد میاوری در واقع کپی خاطره اصلی را بیاد می آوری و دفعه بعد کپی همان کپی قبلی - چقدر نوشتم " کپی " معادل بهترش چیه ؟- در نهایت آرزوت برای آینده بهتر شرایط متفاوت تر به یک تصویر  گنگ و بی شکی تبدیل می شه که خودت هم اصلش را به خاطر نمی آوری .

بعضی وقتها همه چیز - حتی  آنهایی که لذتهای کوچکت بودند , یا حتی رویاهایی که آرامت می کردند- زیر سرمای خشونت خاموشی که درش زندگی می کنی تبدیل به سیم خاردارهایی می شوند که صبح یا شب مجبوری همراه با غذا میل کنی . سالها می گذره و تو فقط حسرت , تحقیر  و افسوس را مثل سه دوست یا عاشق با خودت به کافی شاپ یا رختخواب می بری .

قبلاٌ بارها گفتم که مذهبی نیستم , پس دعایی هم در جهت گشایشی , رحمتی یا ترحم نکردم - یا اگه دعایی در کار بوده یک واکنش ناخوداگاه بین شوری اشکها بوده - بماند , می دونم که دارم خیلی خیلی ناشکری می کنم ولی شما کمی تحمل کنید و من بقیه رو می گم . 

 اون روز مثل بقیه روزها بود , حتی حدس رو هم نمی زدم که ماه آینده اینقدر تغییر در زندگیم پیدا بشه , ولی شد . حضرت سعدی فرموده که : " خدا گر ز حکمت ببندد دری ز رحمت گشاید در دیگری " ولی اشاره ای به اینکه فاصله زمانی بین این بستن و گشودن چقدره نکرده . فکر می کنم این فاصله همون عنصریه که زندگیه من ازش خالیه : ایمان . 

 همه اینها رو گفتم که بگم یک پنجره هم برای من باز شده , نصفه نمیه , اوشن ویو هم که نیست هیچ  , به خیابان هم باز نمی شه . اما یه پنجره است . تا آخر برج معلوم می شه که داشتم خودم رو گول می زدم و زندگی هوس کرده یکی دیگه از شوخی های جلفش رو با من بکنه , یا نه . یک کور سوی امیدی هست . نمی دونم . نمی تونم بخاطر یک شانس - که از نظر خیلیها شانس هم نیست - بخودم امید بدم ولی از ته دل می خوام , آرزو می کنم , خدایا ذره ذره طلب می کنم که امیدم - مثل بقیه مواقع - توهم نباشه .

پیوست : همه داستان رو آخر برج که تکلیفم روشن شد می گم .

پیوست دوم : به جای ناله های من بروید و آهنگ It' my ;life   باز خوانی Bon Jovi  را گوش بدین و حال کنید .