و عشق

دیروز دیدمت . وقتی از زیر دوش لخت بیرون اومدی . اولین چیزی که توجه ام رو جلب کرد استخوان جناقت بود و برای لحظاتی نمی تونستم  چشم بردارم از ظرافت آن استخوان ها که در کنار شانه های قوی و عضله های درهم رفته بازوها  بیشتر برجسته می شد . حموم رو بخار گرفته بود و در  صورت خیس و صورتی رنگت  ,  خال سیاه روی لپت چقدر زیبات و خاص کرده بودت , می دونم خیلی ها و حتی خود من بهت گفتن که خالت رو بردار , ولی چقدر خوشحالم که این کار رو نکردی , این خال , این علامت , منو یاد تو میندازه , یاد خالکوبیهایی که وایکینک های قدیم روی دست و صورتشون می کردند که نشون بدهند مال کدوم قبیله اند و پدرشان چه کاره بوده و چند نفر را کشتند . این خال تو را متعلق به قبیله خاصی می کنه, قبیله خودت  ,  البته می دونم که آدم نکشتی ولی دیدم که در اوج عصبانیت آرزوش رو کردی , خودت بهم  گفتی . می دونم , می دونم عصبانی بودی ولی دیروز که به استخوانهای ظریف  مچت نگاه می کردم باورم نمی شد که این جثه کوچیک بتونه اون آتیش جهنمی رو در خودش روشن کنه . در ضمن اون شب که از عصبانیت _عصبانیتی که پیکانش به طرف خودت بود - به دیوار مشت می کوبیدی هم یادمه , عزیزم , خانومی , نمی پرسم چرا؟  می پرسم حیف تو نیست , گفتی که اشتباه کردی , گفتی از اینکه همیشه , همه عمرت در اشتباه باشی خسته شدی ولی کوچولو ! مگه بقیه اشتباه نمی کنن , چطور اونها را بخشیدی ؟ چطور " او" را با همه کمبودها و اشتباهاتش بخشیدی ؟ تو که قلبت اینقدر بزرگه چرا خودت رو نمی بخشی ؟ می دونم قبلا هم گفتی آدم بی معرفتی هستی , حوصله خیلی ها و افاده ها و نقاباشون رو نداری , اون دفعه  بهم گفتی که بازنده ای  و حسودی و چاقی و کینه ای هستی . شاید و  شایدم نه , ولی ندیدم که سعی در اصلاح خودت نکنی  . ببین ! هیچکی هیچکی کامل نیست و خودت هم بهتر می دونی که مردمی نقاب از ما بهترون می زنند درونشون چه شیاطینی زندگی می کنه . خب البته که تو هم شیاطین خودت رو داری ولی از طرف دیگه  اینقدر می شناسمت که افسارشون به دستته یا لاقل سعی می کنی کنترلشون کنی که به دیگران آسیب نزنند , از کجا اینها رو می دونم ؟ چون هر شب کنارت می خوابم و صبح ها که از کابوسهای لعنتیت بلند می شی ؛ من رو هم از خواب می پرونی ! خانومم ! می دونم که به کسی ابراز علاقه نمی کنی ولی من نگاه دلسوز و پر از افتخارت رو به مادرت دیدم , یادمه چقدر کمک پدرت می کردی و یه چیز دیگه می دونم چه هوسی تو رو در طول روز به تکاپو می اندازدت : هوس دانستن همه چیز , هوس یاد گرفتن یه زبان جدید - برای همین بیشتر فحشهای فرانسوی و روسی و ژاپنی رو بلدی - به هوس یاد گرفتن رقص حرفه ای هر  روز نیم ساعت به خودت عذاب می دی و تاندون هات رو می کشی و روی انگشتای پات وزن می زاری ,  یواشکی دیدم که توی تدتاک و مقاله های مارکسیسم و قران دنبال راهی هستی که وقتی با مخالت حرف می زنی  , زبان مشترک پیدا کنی نه اینکه حرفت رو به کرسی بشونی ! و می دونم چون مشکل افسردگی داشتی همیشه سعی کردی ؛ بماند . 

من می شناسمت  , تو عاشق پیتزا و دکتر هو و رزهای لب ماتیکی هستی و ... می دونم که همیشه در نگاهت یکجور سرخودگی که نه ؛ شماتتی به سمت من داشتی که چرا هیچوقت اونطور که باید دوست نداشتم , ازت مراقبت نکردم , درکت نکردم و عزیزکم , مانی جان می دونم که دیر شده ولی می خوام بدونی که از این به بعد سعی می کنم واقعا سعی می کنم که همه اونچیزی باشم که می خواهی ! طوبی من دوستت دارم .

پیوست : هیچوقت نمی تونیم  حقیقتا به کسی عشق بورزیم پیش از اینکه به خودمان عشق ورزیده باشیم .(تقریبا همه روانشناسها و فلاسفه پیشرو و حتی جامعه شناسها د اینو می گن)