سفرهای فضایی و النگ و دولنگ

دیشب داشتم سریال " شلدون جوان " را می دیدم - برای کسانی که ندیدن این سریال بچگی شلدون را, یکی از شخصیتهای یک سریال دیگه به اسم " تئوری بیگ بنگ" رو با همان طنز و شیرینی و البته همون کارگردانی به تصویر می کشه - توی این سریال شلدون که از بچه گی نابغه است عاشق یک سریال دیگریه که ما به اسم سفرهای فضایی می شناسیم که در سبک علمی تخیلیه و تقریباً بر اساس تئوری های واقعی فیزیک ساخته شده .

این سریال یکدفعه منو برد به دوران کودکی خودم و برنامه های پرباری که در اون زمان در دو کانال موجود  ساخته می شد . اینجا می خوام یادآوری کنم که وقتی نه سالم بود جنگ ایران و عراق تمام شد و انصافاً خیلی توقعی از صدا و سیمای اون زمان نمی رفت که سریالها و فیلمهای درجه یک بسازه .  ولی آخه النگ و دولنگ ! نه جان من یعنی هیچ برنامه آموزشی دیگه ای نبود . خوب می گذاشتند ما دلمون به همون بدبختی های بچه های مدرسه آلپ خوش باشه .

واقعاً حکایت این النگ و دولنگ که ظاهراً خیلی قشنگ هم بازی می کردند چی بود ؟؟ والا من موندم . یا برنامه آقای قناد و قلقلی ! حالا بماند که باید روزی سه دفعه خدا رو شکر می کردیم که جای کوزت نیستم - گرچه هم اون موقع هم الان خیلی ها بدتر از کوزت زنگی می کنند - ولی بزرگتر ها هم شانس بهتری نداشتند .

خدا شاهده که شنبه ها که " اوشین " پخش می شد , شهر خلوت می شد .تازه اگه پدر و مادر طفلی ما شانش می آوردند و اون شب برنامه قطعی برق نبود . 

الان سالهاست که تلویزیون نگاه نمی کنم . شاید برنامه ها بهتر شده . خدا کنه که شده باشه . ولی مسئله مقایسه سفرهای فضایی و النگ دولنگ نیست - آدم بوگاتی رو با خاور مقایسه نمی کنه - مسئله انتخابیه که ما دهه شصتی ها ازش محروم بودیم . ولی اینو ننوشتم که ناله ده شصتی های بیچاره را شروع کنم فقط خواستم پیشینه فرهنگی اون دوره را یاد آوری کنم . 

پیوست : الان که نگاه کردم کارگردان النگ و دولنگ آقای ایرج طهماسب بود . پس مسئله کمبود یا نبود استعداد نبود .

پیوست دو: نگید یادش بخیر چه دوران خوبی بود , هر کاری هم بکنند و هر چیزی که نشان بدن , کودکی - بغییر از موارد خاص- شیرین ترین دوران هر انسانی است .