فیلم بدنسازی و مگس بی بال

امروز بعد از دو ماه سلام و عشوه نازکشی یکی از آقایون همسایه شماره ام رو گرفت - بیشتر به زور گیری شبیه بود - بماند , اولین پیغامی که داده فیلم عضلات بازوی خودش را فرستاده . و من نمی دونم خوشحال باشم که اینقدر زود شناختم چه تیپیه , تیپ من که نیست , یا به حال خودم بگریم که اگه آدمی هم سراغم را می گیره هنوز فکر می کنه فیلم بازوهای ورقلمبیدش برای من جالبه - انگار دنبال یکی می گشتم که قراره بره شکار یا با قبیله بغلی بجنگه - بماند.

حالم گرفته شد . نه از اینکه این آقا اهل پرورش اندام و باشگاست نه اصلاً  , ولی از اینکه تو همین پیغام اولی فهمیدم هم تیپ و هم جنس من نیست ناراحت شدم. قبلاً, از اینکه به چشم یکی زیبا میا مدم دلم یکجور خوبی می شد , تو این سن از این فرصتها زیاد نیست , اما الان باید یک خطابه درست کنم که چرا نمی توانیم با هم دوست باشیم  و همش هم دروغ باید بگم . چون نمی توانید به یک نفر دیگه با خیال راحت بگید که قربون من و تو اصلاً حرفی برای گفتن به هم نداریم .

دلم برای دلخوشیهایی که به خودم دادم سوخت .اگه بجای اینهمه درسی که خوندم و می خونم یکم آداب معاشرت اجتماعی یاد می گرفتم الان مثل مگسی که یک بچه شیطون بالش رو کنده , بی خودی در برابر ساده ترین مراودات ورجه ورجه نمی کردم .

پیوست : امروز یک جمله خیلی قشنگ توی یک سریال شنیدم .معنیش می شه : من  تو این سالها زندگی نمی  کردم , من منتظر مردن بودم.

پیوست دوم : نمی خواستم اینجا ناله کنم , ببخشید .