یاد او و انگبین

هر روز یادش می کنم , ولی نه اون بیاد آوری دردناک شش ماه اول جدایی   . نه مثل قبل که خاطره اش مثل یک سایه بزرگ و قیر مانند به تمام لحظات زندگیم می چسبید . الان یاد اون روز می افتم که ... یا اون یکی که ... .می دونی :" خاطره ". نه اون احساس فلج کننده ای که انگار عضوی از بدنم رو با یک چاقوی کند از درونم در آوردند و در آینه فقط  جای خالیش می دیدم . 

عکسهای زیادی ازش نداشتم - انصافاً هم زشت بود - بعد از جدایی همه رو دور انداخته ام که برای رابطه مُرده ام , مقبره درست نکنم . الان صورتش درست یادم نیست ولی یادمه وقتی می خندید قیافه اش کمی ترسناک می شد و دندانهای مرتبش منو یاد کوسه می انداخت . بیشتر از همه یاد بوسه هاش می افتم که کوتاه بودند و  هیچوقت با نیاز و هوس همراه نبود . اخلاقش اینطوری بود بوسیدن رو یک ابراز احساس می دونست مثل "دوستت دارم ". زیاد ازش استفاده نمی کرد که لوث نشه . 

اهل زاگرس بود و شلوغی و آلودگی تهران بعد از سالها هنوز کلافش می کرد . موهای فرفری و نرمش را بین انگشتام می تاباندم  و آغوشش بوی چیزهای قدیمی  مثل اتاقهای خونه مامانبزرگ رو می داد . 

بیشتر اوقات که می رفت شهر خودشان برام گلابی شاه میوه میاورد که اندازه آناناس بود و انگبین . عصبانیتش  آنی و بی خبر مثل صاعقه بود . اول یک صدا می آمد و بعد چند ثانیه وقت داشتم تا از پشت عینکش چشمهایی  که خشم  و نابودی همه چیز را وعده می داد بهم نگاه کند - اگه می گذاشتم خشمش زیاد جولان بدهد , اینقدر خاطره با هم نداشتیم - سبزه بود و خوره کتاب . من را هم دوست داشت که با همه تفاوتها از جنس خودش بودم  یاد گرفته بودم به اخلاقهای بدش محل ندم . 

عشقم بود , باعث عذاب و زجرم بود و بیشتر وقتها اعتماد بنفس و خودخواهی همه دیکتاتور های تاریخ رو با همداشت . ولی  مال من بود و در کنار همه چیز همیشه دوستم بود .

پیوست : آهنگ evil angel از گروهBreaking Benjamin