روزهای بد

و زمان می گذشت , کند و با حرکتی پیچک دار و زجر دهنده .طوبی تنها بود . اینبار تنهاتر از همیشه چون حتی  تخیلاتش هم  رهایش کرده بودند و به سَری سالم تر پناه برده بودند . 

آنروزها کار می کرد ولی دیگر ذوق کار نداشت ,  به ماده سگ کارگاه و توله های تازه متولدش غذا می داد بلکه زیبایی تولد و آن عشق تماماً غریزی مادر و فرزند مثل حبابی او راهم در خود راه دهد که نمی داد . افکارش مثل توری از جنس دود خاکستری دور سرش پیچیده شده بود و هر فکری مثل  ماری خیز برمی داشت و فکرِ دیگری را می بلعید تا اینکه ذهنش به چاهی شبیه بود پر از مارهایی که دم در دهان دیگری دارند . بر علف و چوب و ابزار کار دست می کشید ولی جنس اشیا در انگشتانش یکی بود. دور و محو , مثل لمس هر  چیز  از بین لایه های سنگین لباس . 

ارتباطش را با دنیای  خارج از دست داه بود .آنچه که همه را به افعالی  مثل بودن , درک کردن , زجر کشیدن , خوشحال بودن و صفاتی مثل تلاش , مقاومت , آینده نگری , امید یا ناامیدی و هم ذات پنداری وصل می کرد در او بریده شده بود . برای همین حتی نگاههای نگران مادر و گوشه کنایه های دلسوزانه پدر در مغزش مثل اشکال و اصوات , تهی از هر باری از اهمیت بودند :همگی مثل دیدن یک صندلی که همیشه آنجا بوده یا شنیدن صدای بوق ماشین از دور در ذهنش ثبت می شد . نه غمی بود نه شادی . نه خنده ای و نه اشکی . 

گهگاهی در خواب مرد شنی رویایی در صورتش می پاشَید که صبحگاه را کمی واضح تر و زنده تر می کرد ولی زمان می گذشت و طوبی بود و دریایی قیر مانند از گذشته که تمام روزها و شبها را به هم می چسباند و زندگی را به صورت ابتدایی از" بودن " تقلیل میداد و فقط زمان بود که با حرکتی زجر دهنده و پیچک وار روزها و شبها را                می ربود.

پیوست اول : اگر این احساسها را تجربه می کنید , یا یکی از عزیزانتان این نشانه ها را دارد , حتی نیمی از آنها را , لطفا ً, برای خدا به روانپزشک مراجهه کنید چون احتمال افسردگی حاد وجود دارد .

پیوست دوم : مرد شنی یا مورفیوس خدای خواب در دوران بت پرستی مسیحیان بوده که اکنون هم در ادبیاتشان ازش استفاده می کنند.