گریه

شاید بیشتر از همه خودم مقصر باشم . الان چند هفته است که حالم خوبه , زیادی خوبه . نه اینکه مَنیک وار ولی اینقدر که انتظار یک همچین شبی را می کشیدم . شاید بخاطر قرصها باشه که سر وقت نخوردم . تعطیلی باشگاه هم خیلی تاثیر داره می دونم . سعی کردم با پیاده روی درستش کنم . سعی کردم با نوشتن , با هر چی . ولی می دونستم , یقین داشتم که امشب میاد . افسردگی مثل پتوی زبر منو لحاف پیچ می کنه من باید بین اشکها تایپ کنم که سخته - تو این فاصله وسواس به درست تایپ کردن هم دارم - اه . لعنت و لعنت و لعنت به من . می دونستم می دونستم که امشب میاد و من فقط می تونم in your world  گروه muse یا  the void را گوش کنم ولی کل هفته دلم را با آهنگ هندی های قدیمی خوش کردم . اوه لعنت به من . که می دونم تقاص اشتباهات یک عمر پیش را هنوز پس ندادم ولی وقتی حالم خوبه حواسم دلم را راحت به خوشی های کوچولو ی بی ارزشی که هر کسی از برابرش راحت رد می شه پرت می کنم . اوه فقط تنها آرزوم اینکه گریه امشب دنباله دار نباشه فردا حالم بهتر شه . باید بشه . گریه همیشه آدمو سبک می کنه . بغیر از من بی مغز .هر دفعه این اتفاق میافته فکر کردم فرار کردم , آزاد شدم , زندگی این یک بار را راه میاد ولی نمی یاد , نمی شه .نیست . همه رندگی این سالهای من فعل منفیه .اگه اگه اگه . در اگر نتوان نشست . اگه این رو خوندین یکم با بقیه .  لعنت .  من از هیچکس هیچکس و هرگز چیزی نمی خوام .نه ترحم . نه محبت  .نه همذات پنداری . نه هیچی . تا الان اشک داشتم از الان به بعدش هم خوام داشت . مراقب خودتون و خانوادتون باشید . بعضی وقتها بیشتر از اونی که فکر می کنید بهتون نیاز دارند . این نوشته رو فقط برای این میزارم که مثل گذشته اگه بهتر شدم لعنت مریضیم یادم نره اشباهام بدونم که اشتباهام تو دفتر هیچچ احدی بخشیده نشده . من وقت نمی خوام . من یک خواب می خوام که از زندگی بهتر باشه