بهانه و کار

نمیتونم بنویسم - خوب ننویس - نمی خوام . می خوام ثابت کنم به خودم که از گوشه این اتاق آبی بدون تماس بیرونی هم می شه قوه تخیل را به دست گرفت و در مورد هر موضعی یا معضلی واقعی یا خیالی بنویسم , سه بار این نوشته را شروع کردم در باره سه اتفاق مختلف ولی نشد . انگار توی انگشتام سرب ریختن - خوب ننویس - من بغییر از نوشتن چی کار کنم ؟ الان وقت نقاشی نیست وای وقتی نمی شه نوشت چطور سراغ قلم مو برم ؟

 می خواستم از روزهای سرکارم بنویسم , سالها پیش هشتاد و سه اینطورها در رشته خودم رفتم سر کار . بدون آشنا و نمره های خوب از روزنامه همشهری دنبال مهندس رشته خودم می گشتم تا یک شرکتی توی زیر زمین یک ساختمون من را به عنوان مهندس فروش استخدام کرد - اون روزها خیلی سرزبون دار بودم - شاید یکی از بزرگترین اشتباهاتم همین دو سال کار بود . من مهارتهای اجتماعی را یاد نگرفته بودم اونهام خواسته و نخواسته ازم سو استفاده کردن - اونجوری نه!!!!!!- مثلا منشی داشتیم ولی " طوبی خانم چای بیار " البته به اسم فامیل صدام می زدن " طوبی خانم زمین شرکت را تمیز کن " این وسط خانم منشی هم که دو سال از من سابقه کار بیشتری داشت سر اینکه من ماهی ده تومن بیشتر می خوردم جگرم را خورد . همین شد که نسبت به محیط های مشابه خیلی ترسو و محتاط شدم . بعد دوسال وقتی پای تلویزیون هتل توچال نشسته بودم - خواهرم که از همه دنیا آزاد بود اسکی می کرد - دیدم دارم با  برنامه کمدی تلویزیون گریه می کنم که فهمیدم باید بیام بیرون اونجا یک خواستگار هم داشتم که بماند .

نتیجه اینکه یک سال این کار , سال دیگه کار بعدی تا بعد حدود ده سال با پدرم کار کردم که بهترین روزهای کاریم بود , اگرچه سخت و خطرناک و طاقت فرسا بود و پدرم هم راحت اشک من را در میاورد که بماند .الان بیکارم و تقریباً می خوام از در و دیوار بالا برم  ولی حیف حیف که هنوز اون مهارتهای اجتماعی را یاد نگرفتم  ؛البته این مدت کار ترجمه زیاد کردم ولی کار نیست بیشتر اسیریه .

پیوست : نوشتم ولی چه نوشتنی . از این به بعد قول می دهم تا یک موضوع خوب پیدا نکردم ننویسم.