ترکمن صحرا و بهادر

دفعه اول و تنها دفعه ای که رفتم گنبد حدود بیست و یکی دو ساله بودم . ولی خاطراتش پشت پلکهایم  مال دوسال پیشه .انگار وارد یک کشور دیگه شدم .دخترهای زیبا و قد بلند ترکمن با چشمهای کشیده میشی و روسریهای بلند و رنگ و وارنگ .در گنبد و بندر ترکمن انگار رنگ رو نفس می کشیدیم . 

پیراهن های بلند که با روسریها در رنگ تناسب داشتن , همه کفشهای پاشنه کوتاه مشکی با جوراب رنگ پا و زیبا , زیبا . چقدر این دختران ساده با کمی آرایش چشم زیبا بودند - سال بعد پدر همراه با چند تا از دوستان نروژی پسر خاله , دوباره به گنبد رفتند و پسرهای بور ساکن اوسلو و لیلیهامر همه عاشق برگشتند - روسریهای بلند اما یک اسم ترکی هم  داشتند , و من فکر کردم که شگفتی ها تمام شده - چقدر بی اطلاع بودم -  پدر که سربازی را در این شهر گذرانده بود , ما را به استادیوم اسب سواری برد که برای ما که مسافر بودیم در عین ناباوری در را باز کردند .صحنه های بعدی را درست نمی توانم بنویسم . جمعه مسابقه بود و ما پنجشنبه به در ورودی رسیدیم .داخل که شدم اولین اسبی که دیدم یک ماده سماقی رنگ یاغی بود با کره یک ماه اش   . بعد از چند تا پیچ و خم دیگر به یک دشت مانندی رسیدیم که تا چشم کار می کرد اسب بود .

 من داشتم از پوست خودم بیرون می خزیدم . همه را می خواستم : آن اسب ابلق با یال ودم سیاه , آن یکی که قدبلندی داشت و برای مسابقه نبود , اسم یکیشان بهادر بود و من به پدرم التماس می کردم بهادر را بخریم . ده ساله شده بودم . تمام عمرم , از چهار پنج سالگی عاشق اسب بودم و اینجا بهشت من بود . دلم می خواست والدین ولم می کردند تا  من بین این اسبها بدوم و تیمارشان کنم . آخر سر پدر متوصل به اخم شد و من بهادر را ول کردم . 

به گرگان که رسیدم من روسرهای ترکمنی را با مانتوی سیاه سرم کردم  و همه بدلیجاتی که در بندر ترکمن گرفته بودم را آویزان کردم و واسه چند ساعت در ناهار خوران وانمود کردم که منم دختر ترکمنم .وانمود کردم  منم هر هفته می روم و مسابقه اسب سواری نگاه می کنم , وانمود کردم که بهادر مال منه .