خواهر

 دختر از ابتدای زندگی یک جنگاور به دنیا آمد . تمام مدت در حال تلاش و تقلا برای پیدا کردن جایگاه خودش در زندگیی که دلیل بدنیا آمدنش در آن  همبازی شدن  با خواهر بزرگتر بود . او زیبا بود اما نه مثل خواهر بزرگ که صورتش  مثل کارتون های ژاپنی چشمهای درشت و لب و دهن کوچک داشت  و دل همه را با شیرین زبانیهایش می  برد . برعکس او تُک زبانی حرف می زد و شین را سین تلفظ می کرد که در خانواده آنها به مثابه  گناه کبیره بود و مادر ساعتها با او کار کرد تا این عادت زشت را از سر بندازد . مشکل فقط فرزند دومی والدینی که که فرزند اولش  فقط دوسال از او بزرگتر بود و در حرف زدن و رفتار و سرزبان داری همه شیفته اش می شدند  نبود , همه توقع داشتند که این یکی پسر شود , اما نشد که نشد .

 دوران مدرسه را زودگذر و پر از موفقیت بود , اگر مثل خواهر بزرگ مستعد و پر ذوق نبود در عوض پشتکار داشت - بعلاوه می دانست استعداد خواهر بدون هیچ کمک و راهنمایی مانند ماهی حوض مامان بزرگ که گاهی در  پاشویه می افتادند , به سرعت در چاهکی گم و فراموش می شد  -   تا سال آخر دیبرستان کلاس زبانش را تمام کرده بود و هم در هر دوره شاگرد اول بود .

اما اینها کافی نبود ,پس با ذاتی پر تضاد که گاهی به کولی می مانست ودر کوچه ها سر بچه های همسایه را می شکست و گاهی لوح تقدیر از مدرسه می گرفت به اولین  چهارراه زندگی رسید .کنکور .

 از یک طرف  صورت جازده و خسته خواهر , همین دوسال پیش یادش بود و از طرفی گردشها و رفیق بازیهایش را می دید حالا که در کنکور در رشته ای قبول شده که خانواده می پسندند . در این چهارراه انتخاب , بادها ی شک و ترس بی هوا روحیه شکننده اش را خم می کردند و در نهایت کاری کرد که نه سیخ بسوزد و نه کباب ! رشته دانشگاهش ابداً انتخاب اول خانواده نبود اما انتخاب خودش هم نبود . اینجا بود که اصول اولیه مذاکره را یاد گرفت : در مذاکره خوب هر دو طرف ناراضی از صندلی بلند می شوند , در اصل در این سالها نگاهش بغییر از کتاب , گهگاه به خواهری بود که گرچه رقیب او در زندگی بود اما دایرالتمعارف سعی و خطا بود . 

زود یادگرفت که اشتباهات خواهر را تکرار  نکند . تواضع بیمعنی را که به خاکبرسری بیشتر شبیه بود از خود دور کرد یاد گرفت که خواسته داشته باشد وآنها را بلندبلند اعلام کند  و تا به خواسته اش نرسیده صدا را کم نکند . فهمید که جاه طلبی لولو خورخوره نیست , بلکه اصل پیشرفت است و شاید از همه جالبتر یاد گرفت هر آنچه خواهر در مقابل جنس مخالف انجام می دهد را برعکس کند . و فهمید اگر چه زیبایی ساده خواهر را ندارد اما چشمان براق پدر را به ارث برده که دلهای زیادی را در این سالها اسیر و شکسته اند . و مهمتر از همه چیز یاد گرفت که نارضایتیش طوری با صدای بلند بیان کند که  که خفاشان  خود سانسوری را فراری دهد .

و اما چون با مطالعه و مشاوره به حدی از خود شناسی رسیده بود که تصمیم به ادامه زندگی به تنهایی نداشت مانند یک جستجوگر گنج به راه افتاد و از بین خیل خواستگاران پسری را پیدا کرد که به قول خودش : اگر چه وضع مالیش اونقدر خوب نیست عوضش وقتی دهنش را باز می کنه می شه باهاش مکالمه کرد .حظ می کنم وقتی می گم نه مادر و نه خواهر هیچ کدام مهریه ندارند - نه برای اینکه از وفاداری شوهر و موفقیت ازدواج اطمنیان داشتند برای اینکه اینقدر در خود قدرت می دیدند که محتاج سکه های دیگران نباشند - از روی عمد یا سهو نامزدیشان به دوسال طول کشید و در نتیجه زوجی که آنشب در لباس عروسی با هم می رقصیدند فقط همیدیگر را دوست نداشتند , دوست یک دیگر بودند و برای همن الان می بینم این روزهای قرنطینه را بجای نقشه برای سر به نیست کردن همدیگر؛  به مطالعه و فیلم و تخته می گذرانند برای اولین بار بعد از سالها به او افتخار می کنم .

و اما خواهر بزرگ به ازدواج موفق و داشته های خواهر کوچک حسادت نمی کند چون هر لباسی تن صاحبش می رود , اما یک افسوس مثل مرده دردی در ته دلش هنوز هم باقی مانده و آن  اینکه از سن خیلی پایین حس خواهری جایش را به رقابت داد .