صدای دریا

باد از پنجره میاد تو و لای در بازه ولی محکم می خوره به دیوار راهرو , انگار سرش درد گرفته باشه هو می کشه و  اینبار آرامتر می پیچه توحال تا صدای مادرم در بیاد که پنجره رو ببندید همه جا خاک شد . باد اما بین درختها صدی موج می ده , اشتباه نکنین می دونم دریای شمال نیست , بوی نم و نمک نمیاد ولی همین  صدا کافیه تا نوستالژی باشه . خاطره ده ها شب ,  تنها , کفش ها توی دست و راه رفتن توی شنها . و چقدر عجیبه اون شبها به سمت دریاکنار می روندم و دختر پسرهای جوون را می دیدم که از من خوشبخت ترند . همه لباسهای قشنگ پوشیدن و دخترها یه کاری با موهاشون کردن که مثل  مال من در هوا وز نکرده ,همه دوتایی یا جمعی می رن دریاکنار به ویلاهای چند میلیادری و مهمونی های تا صبح . شیطان روی شونه ام کیف می کنه از کرونا که اونها رو هم خونه نشین کرد ولی فرشته روی شونه ام با سکوتش این تنهایی زننده رو بیادم میاندازه و اینکه من بجای آرزوی ویلای میلیاردی فقط و فقط می خواستم تنها نباشم . 

مثل اون شب آخر توی کشور دیگه کنار یک دریای دیگه زیر ماه  که شاهد همه چیز بود و من بازهم تنها بودم .شاید تاوان همه دفعه هایه که می خواستم تنها باشم و بقیه را از کنارم تاروندم را دادم  , شاید ولی چه کنم برای خیلی مزخرفات پیرم  . شاید هم من آرزوی مهمونیهای تا صبح را نداشتم و فقط می خواستم  تنهایی کفش به دستی دم دریا اینبار با یاری  قسمت می شد ولی اگه اینطور بود چرا این همه سال بعد از " او " به احدی اجازه نزدیک شدن ندادم .این همه تناقض در رفتار شاید دلیلش این باشه که من نمی خواستم و نمی خواهم این ماه و دریا را با کسی قسمت کنم . شاید دلیل بغض هر شب من در اون خانه کوچک دم دریا همین طبیعت یک بام و دو هوا خواستن منه . 

سئوال اینه که کی من رو اینطوری منزوی و گوشه نشین کرد .می دانم .

 پازلم طرح درست را می گیره ., جدول حل کرده رو پرت می کنم یه گوشه و پنجره را می بندم و صدای دریا را خفه  می کنم .