متشکرم

امشب شکر گزارم . انصافا هم جای این نوشته مدتهاست که خالی  بود .از ناله بیزارم و می بینم بیشتر نوشته هام پر از شکایت  و ناله است , بگذریم .

شکر گذارم برای پدر و مادرم . نه اینکه فکر کنید فرشته اند . از هر کی که با تقدس نمایی والدین سعی در جلب توجه دارد بیزارم . پدر و مادر من دو تا آدم هستند که   اتفاقا از نظر اخلاقی شباهتهایی به من هم دارند   , عاشق هم شدند که مثل من که  زمانی  عاشق شدم , ازدواج کردند که قسمت من نشد و مثل همه اطرافیان بعد از چند وقت بچه دار شدند و ما - من و خواهرم - را بزرگ کردند . اتفاقا خیلی اشتباه هم در تربیت ما داشتند , خیلی از اصول ساده فرزندداری را رعایت نکردند , نمونه اش دو تا فرزند را بجای خواهر , رقیب خونی هم بار آوردند . الگوهای ساده رفتار در اجتماع را یاد ما نداند, تا حدی در احساسات خودشون غرق بودن که مثلا افسردگی من و خلقی بودن خواهر را تا سالها ندیدند . اما دیکته ننوشته است که غلط ندارد . گفتم که فرشته نیستند , خطا داشتند ولی نه به عمد . 

شاکرم از پدر و مادری که فرق تعصب را با جهل می فهمیدند . از اینکه خانه اینقدر امن بود که در هیچ سنی گول زندگی بهتر را با غریبه نخوردیم . شاکرم که اگر هم گول می خوردیم باز هم سرشکسته بر می گشتیم , که می دانستیم اینقدر بخشنده هستند که اشتباه ما را همان که هست ببینند اشتباه , نه فاجعه بشری - و شاکرم هم هستم که هیچوقت اصولا گول نخوردیم - از پدر که دستاش چندین لایه  پینه بسته و همیشه نان زحمتمش را پای سفره آورده شاکرم . از مادر شاکرم که اینقدر قانع بود و قناعت را یادمان داد که  تا این سن حسرت زندگی احدی را نخوردیم . بابت همه کتابهایی که پدر قبل از خواب می خواند شاکرم . بابت مادرم که گرچه کار بیرون نداشت ولی وقت نیاز بلد بود , شهرداری و شورای حل اختلاف و پلیس برود و حقمان را بگیرد . از بابت همه ماشالله گفتن های مادرم وقتی صبح از خواب بیدار می شوم و من را می بیند شاکرم .شاکرم  از پدر که حتی با طعنه هم که شده ما را کتاب خوان کرد , از اینکه با سر بالا  اجازه داد من هم در کارگاهش کنار کارگرانی که همه مرد بودند کار کنم .

از طبع بلند و نگاه انسانی پدر و مادر شاکرم . شاکرم از صرفجویی های مادر و ماه به ماه کمکش به خانواده هایی که بضاعت کمتری داشتند .

بیشتر از همه برای  نگاهشان به ما به چشم فرزندانشان- نه نوعی  دارایی  , نه برآورنده های آرزوهای بر آب شده خودشان , نه وسیله ای که به درد روزهای پیری می خورد یا وظیفه سر بلند کردن  آنها در فامیل را دارند و نه ادامه دهنده نامشان - شاکر  هستم . 

شاکرم که هنوز در این سن من را هنوز فرزند خود می دانند بدون توقع و چشم داشت .شاکرم که گرچه انتخابهای گهگاه  غلط ما را به واسطه تجربه می دیدند اما هیچ وقت خانه را قفسی نکردند که درش بی تجربه اشتباه بزرگ شویم و همیشه بعد از اشتباه هر دو می دانستیم که خانه امن و پدر و مادر بخشنده اند .

شاکرم که برای همین ها بود که هیچوقت در زندگی اشتباهات فاحش و خانه برانداز نکردیم نه برای اینکه عاقل بودیم برای اینکه پدر و مادر هر چه در توانشان بود کردند که عاقلانه تصمیم بگیریم . 

شاید بیشتر از همه شاکرم که نهایت تلاش را کردند که ما را نه به /برای حرف مردم , بلکه برای خوشبختی خودمان بزرگمان کردند . 

اگر راه خطا نرفتیم , اگر  پاک و  با ادب  بودیم و استقلال فکری داشتیم و چشممان همیشه سیر بود برای تربیت پدر و مادری بود که اگر چه فرشته نیستند ولی هر آنچه در توانشان بود انجام دادند که بهترینها را برای خودمان و نه خودشان انجام دهند .