به گلی با هزاران اسم

امروز از اون روزهای بد بود. از اونها که بزور دوا و داغون کردن کبد گریه ها بند اومد  -راستش اشکی دیگه در کار نبود فقط یک صداهای شرم آوری از خرخرم در میومد -اینها را نمی گم چون دنبال همدردی یا جلب توجه و از این مزخرفات باشم . اینها را برای یک من دیگه می نویسم . یکی که باخته , مثل من , البته من لقب بازنده رو با افتخار قبول میکنم - چراش بماند برای بعد - یکی که مثل هم دلش شکسته هم پرهای امیدش رو چیدن . اسم این خانوم را می گذاریم مثلا لاله یا مریم یا شقایق , نسترن , رزا , نیلوفر , سیمین  - چه فرقی می کنه یک گل که زودتر , خیلی زودتر از وقتش پژمرده شد- مثل من که خشک شدم - شاید اسمهای دخترها رو فقط برای قشنگی از روی گلها بر نداشتند ,شاید برعکس بوده. اینقدر که طبیعت زن به گل می ماند که اسم هر دختری را به گلی دادند , من نمیدونم .

امشب امید از من و گل من خیلی دوره که حتی تصور دل بستن بهش دور و باسمه ای به نظر میاد . شاید هم برای همین امیدیک اسم مردانه است . توی این دنیایی که قانون های اومدن و رفتن را غالباً مردها می نویسند چرا امید هم در ذاتش یک تجسمی مردانه نداشته باشه .چون من و گلم چیز زیادی نخواستیم - شاید هم گناهمون همین بوده - تصور دوست داشتن و دوست داشته شدن متقابل اینقدر کوچک و در عین حال  قابل دسترس هست که احتیاج به قانون جذب یا مثلا فلان دعا یا داشتن شرایط ظاهری و مالی خاصی نباید داشته باشه  . ماشین پورشه که نخواستیم . 

برآورده شدن یکی از اولیه ترین نیازهای زنها دوست داشته شدنه متقابله . این ضعف نیست . این تمام دلیلیه که دنیا با همه زشتیهاش ,  هنوز ارزش موندن را می تونه داشته باشه . و بله .من می دونم تنها بودن و تنها زندگی کردن هم زیباست و من گاهی اوقات این تنهایی رو مثل اولین نفسها بعد از اینکه مدتها زیر آب مونده باشم می بلعم . همه اینها درست . ولی .ولی خواسته من و گلم امشب ساده است , درسته برای ما ارزش دنیا رو داره ولی برای کسانی که قلب ما را هنوز بعد از اینهمه سال با خودشون به این طرف و اون طرف می کشونند راحته . تنها تفاوت من و گلم اینکه من خودم این جدایی رو به خودم تحمیل کردم و گل من را تنها گذاشتند .چقدر از این شاخه به اون  شاخه می پرم . شما تحمل کنید قول نوشته بهتر را می تونم بدم . 

حالا , تو روزهایی مثل امروز بالای پل هوایی با صدای sting هزار تکه می شم -" و بعد از میلیون ها سال هنوز من دوستت دارم  من هنوز تو رو می خوام "- و هر تکه ام یک من بی هویت , بی اسم و گنگه که از تکه دیگه می پرسه چی شد  که به اینجا رسیدیم  و بله " اون که رفته دیگه هیچوقت نمیاد " و بله گناه عاشقی از من بود همون قدر که گناه پرواز کردن به گردن کبوتره . فکرم به همه جا می ره جز به اونچه که می خوام بنویسم !.پس کبوتر ها را سر ببرید یا در قفسها آتش بزنید , ما خودمان به دست خودمان ساقه مان را شکستیم . 

گل قشنگ من , نسترن, سوسن , مینا, نرگس , شکوفه و لادن گریه کن و خواهش می کنم گول امید را نخور , اونم یک مرد دیگه است . یک روز شاید نه فردا ولی یک روزی دوباره تکه هات رو از زمین جمع می کنی و اگه خوش شانس باشی بعضی از جواب هات را پیدا کردی , نمی گم قوی باش , قوی هستی آدمی که با حبابی شعله ور در قلبش زندگی می کنه , قوی تر از خیلی های دیگه است  که فارقند و  یادت باشه که به قول  آهنگ H.I.M  قلب سرد , قلب مرده است . عشق , حق ماست . تا زمانی که دوباره حقمون , قلبمون و سهمون از عشق در این دنیا را گرفتیم نفست را نگه دار و سرت را بالا بگیر . تجربه عاشقی موهبتیه که به هر کسی داده نشده . 

این امید نیست که مثل لوسیفر روی شونه چپم وسوسه ام می کنه . این ایمانه منه که یک روز اونی که باید بیاد , اونی که خودش بدون دعوت می مونه و نمی ره , اونی که دوباره قلب سرد من را زنده می کنه و مال منه و فقط و فقط مال من  را از بین رویا ها و صدها سال نوری فاصله هم که شده  پیداش می کنم و اینبار این اونه که هیچوقت نمی گذاره ولش کنم  همون طور که قلبی که فقط و فقط برای تو خواهد تپید تو را هیچوقت ول نمی کنه , تا اون روز نفست رو نگه دار و سرت رو بالا بگیر .