کارگاه : داخلی

صبحها جهنم رو قورت می دی و از رختخواب میای بیرون . یک روز دیگه , برای همه همینطوره , نه برای دوستات نیست با دفترهای شیکشون داخل شهر , با شوهر هایی که اکثرا هم رشته اند و  مناقصه می بندند و ماموریت می رند و احتمال نود در صد این اضافه وزن رو هم ندارند پس به اون شلواره نگاه هم نکن . یاد تمام صفتهایی که روی خودت گذاشتی میافتی - از همه بدترشون "پیره دختره" - و صدای گیتار الکتریک توی گوشت رو اینقدر بلند می کنی که صدای فکر خودت رو نشنوی . و بعد به جهنم خوش آمدید یا دم دماش . از ساعت هفت که وارد میشی یک لشکر گربه و سگ پیشواز میان - خدا این حیوان دوستی پدر منو عوض بده - و مگس . بعید میدونی دوستات اینقدر مگس یکجا دیده باشند  - تمام تابستون به هوای این درخت توت شیرین و فضله مرغهای همسایه میلیونها مگس دور ور , تو هوای تمیز و بدون آلودگی جولان میدن - دیدنشون  تو رو فوراً تو فاز سفاکی و نسل کشی میبره . تا ساعت نه مثل  آلیس در سرزمین عجایب باید بین فاکتورها و رسیدهای هزار تو مانند پدر حسابها رو منتقل کنی یا سعی کنی : خوش خط بنویس , جمع رو اشتباه کردی , ببین دیشب نخوابیدی الان دفتر رو خط خطی کردی - خدا!!!- راستی یکی دیگه از قانونهای پدر که به شدت شامل تو  میشه اینه که حق  نداری به ساعت نگاه کنی - نه اینکه حرفی بزنه ولی اگه به ساعت نگاه کنی یعنی مثل بقیه کارگر ها فقط می خوای وقتت زودتر بگذره - بماند که این وسط سازمان آب هم حمایت همه جوره از تولید کننده جماعت می کنه و از ساعت هشت به بعد آب آشامیدنی ندارید و این یزید بازی الان سالهاست که ادامه داره .

ساعت ده میای بیرون و مواظبی بچه ها  موقع بار زدن قفسه و میز رو لپر نکنند و احساس می کنی که آفتاب بدون فیلتر شهرک پوست صورتت رو داره می کَنه - همین الان هم دستات شکلاتی شده - فکرت می ره به کِرمهای آبرسان و ماسکهای تقویتی و همه زنانگی که در کارگاه کوچک و مردانه  جایی نداره . ساعت ده و نیم این موقعهاست که از دست صادق و حسین و از زیر کار رفتنشون عاصی می شی. می ری پای دستگاه PVC و چپ و راست دستور میدی. خرده های نئوپان تو انگشتات رفته و تو نگاهی به لاک جدیدت هم نمی کنی .دیگه کم کم هویتت رو از دست می دی نه زنی نه مرد . کارگری هستی که اصرار داره سفارش ها تاساعت یک و نیم و قبل از نهار تموم شه . شونه هات می سوزه و  عرق از گردنت سرازیره ولی پا به پای جاوید کشو ها را میخ می زنی- میخ بادی -تا بعد سعید آقا منگنه شون کنه . وقتی پدر می پرسه می خوای بری خونه رسماًً از انرژی رو پات بند نیستی و تا جایی که می شه سعی می کنی مطمئن شی که کاری برای بعد از ظهر - کار عمده سِری کاری , وگرنه کار که همیشه هست - نموده .

موقع برگشتن تو اتوبوس و تاکسی در حال پرپر زدنی. مثل گربه مادر که از بچه اش جداست دلت برای خونه و مادر تنگ می شه - این حس جدید رو نمی دونی از کجا اومده ولی تا مادر رو نبینی آروم نمی گیری- تو روزای خوب یک ساعت و نیم و روزهای بد دو ساعت طول می کشه که برگردی . وقتی به اتاق آبی نفتی خودت می رسی و لباس هات رو عوض می کنم فکرت آرومه , می خوای کتابی دست بگیری ولی رو صندلی چرت می زنی وشب که میری پیاده روی به خودت قول می دت صبحها اینقدر برزخ نباشی . اما نمی شه .