رنگهای نانوشته

هنوز اژدهام . کرونا من رو تکون نمی ده ولی این خشم خاموش داره پیرم می کنه - خدایا یک جای خلوت , یک جای کوچیک خلوت که فقط بتونم درش فریاد بکشم - دوستی بهم پیشنهاد کرد برم توی کمد دیواری و بالش رو بگذارم روی دهنم , راستش بعد از مدتها از ته دل خندیدم , خوب بود . 

کار کارگاه به شدت و حدت غیر قابل باوری ادمه داره - می دونم حدت تشدید داره ولی حوصله پیدا کردنش را ندارم -این سیاستهای جدید خیلی از کارگاههای کوچیک و به تبعش نجاریهای کوچیک را بیکار کرد , شوخی نیست قیمت ام دی اف و آهن هفتگی بالا میره , ما که نه پدرم که از قدیمیهای اینکاره و دانشگاه اقتصاد خونده بلده چطوری این موجهای گرانی جنس و کمبود کار را رد کنه . از این بابت اینقدر سفارش داریم که عملا دوشیفته کار می کنیم  . همه می گن خدا زیاد کنه ولی در حقیقت ما هم داریم بیگاری می کنیم , سود اصلی رو فروشنده حسن آباد می بره و همه اینها برای اینکه ما هم به صف بیکارها نپیوندیم . از طرفی تغییر برای پدرم سخته و هر چی اصرار می کنم که فروشمون را کم کم اینترنتی کنیم , مقاومت می کنه .

بوی تینر و چسب PVC و رنگهای نئوپان حتی وقتی قهوه می خورم و سعی می کنم کتاب بخونم درناخودآگاهم  , خودآگاهم را آشفته می کنند . کراز , بیاض , ونگه , آلدر , راش , ویکتوریا و آنتیک طلایی و البته سفید و سیاه و کلی رنگ دیگه . روزگاری بودکه ذهن من داستان مردی را  مثل ریشه های درختهایی که حالا کم کم می رن به زردی , آرام آرام نمومی داد . مردی با صورت ساده و ساعت گران که پشت میزی به یکی از این رنگها می نشست و ساعتها به عکسهای روبروش خیره می شد تا      

, بقیش بماند . این داستانی بود که هیچوقت نوشته نشد .