بوسه ای از بلبل

سی و دو سال پیش بود . خاله مهمانی داشت و چون دکتر الف هم بود می دونستم مهمه و مادرم احتمالا کلی سفارش کرده بود که مودب باشیم که البته ناگفته نماند در صورتی که جنگ جهانی سوم بین من خواهر در نمی گرفت - که معمولا هم در مهمانی های خاله اینقدر سرگرمی بود که در نمی گرفت ما مودب بودیم - مهمانها را نمی شناختم اما زود با بچه دختر یکی از اونها دوست شدیم و رفتیم لگو بازی . یک ساعت بعد که همون پسر بچه مذکور یک دنبک اندازه هیکلش دست گرفت و ضرب زد من در حال در آوردن شاخ بودم و اینکه فهمیدم مهمانها از اهالی موسیقی اند . یکشون یک آقایی با ریش و عینک بود که  سکوت سنگینش من رو می ترسوند و منم راستش در سنی نبودم که بخوام مرحوم مشکاتیان را  بشناسم . بگذریم . هشت ساله بودم و سر زبون دار و بهترین لباسم رو پوشیده بودم و احساس می کردم دنیا مال منه . که بود. به معصومیت فرشته ها بودم و شیطنت شیاطین , چرا دنیا مال من نباشه ؟ بماند . مشغول چه کاری بودم مهم نیست که یکی از مهمانها که فهمیده بودم از دکترم مهمتره جلوی ورجه وورجوجه من را گرفت , یعنی خیلی  آرام دستهام را در دستش گرفت , کت سیاه داشت و عینک دور قهوه ای - یادمه - 

 آرام و با حوصله پرسید : :اسمت چیه ؟"

و من که یکم بیش از حد هیجان زده بودم گفتم :"طوبی ."

لبخندش رو یادم نمی ره ولی توصیف هم نمی تونم بکنم , مثل شکلات تلخ بود یا انگار به طنزی می خندید که فقط خودش می دونه , بعد گفت :" قدر این لحظه ها را بدون , دیگه تکرار نمی شند ."که انصافا برای بچه هشت ساله زیادی مفهومی بود بعد فرق سرم رو بوسید , همونطور که دکتر یا عموهام یا پدرم شب عید می بوسید و مثل باطل السحر اون لحظه تموم شد . نیم ساعت بعد چراغها را کم نور کرده بودن - دلیلش رو اون زمان نمی فهمیدم- وقتی شروع به خوندن کرد انگار منم یک تنبک بودم , صدا بهم برخورد می کرد و مثل روحی که از بدنم رد بشه اعصابم رو , انگشتها , پلکها و فکم را می لرزاند .

حالا بعد از سی و دو سال من  به ممکنهایی فکر می کنم که نیست شد ندو تو طرف دیگه ترازو به این شانس که حداقل چندباری از نزدیک دیدمشون .ولی بیشتر از همه به اون لبخند تلخ و شیرین فکر می کنم و اینکه از کجا می دونست من سی و دو سال بعد حسرت اون لحظات رو خواهم خورد .

پرواز کن , بخسب بیارام , دریا نیز می میرد *.نامت ماندگار نغمه سرای قلبها .

*: فدریکو گارسیا لورکا