به سلامتی کستیل

کارگاه اینقدر دلگیر و سرد و اعصاب خورد کن شده که حد نداره , ولی بیخیال . قصدم غر زدن نیست . 

خب این هفته هم سریال "سوپرنچرال " برای همیشه تموم می شه و , و راستش نمی دونم بعدش چی ؟ الان همه می گن دختر همینه که بی شوهر موندی ! زندگی واقعی ت رو بکن ! سریال سریاله دیگه ! باشه . شما می دونید .ولی من از اینقدر که از این سریال یاد گرفتم از خانواده خودم از تلویزیون خودمون از مدرسه , دانشگاه چیزی یاد نگرفتم . اینکه با زبان تخیلی که برای طرفدارای سبکش دلپذیرتره درس انسانیت  را بدید کار سختیه , مفاهیمی مثل انتخاب , شکست خوردن و دوباره بلند شدن , اشتباه کردن و تلاش برای جبرانش , اینکه با هر عیبی که داری بازم می تونی قهرمان زندگی خیلیها باشی - اگر بخوای - اینکه    :  " فامیلی " به خون ختم نمی شه " , همیشه امکان برگشت و جبران هست از هر قصور و اشتباهی , هر جوری که بزرگ شدیم و هر درسی که پدر و مادر تو مغزمون کردن لزوماً درست نبوده و یکجایی به بعد باید بایستیم و راه خودمون رو بریم , مهم نیست شرایط چقدر سخت بشه همیشه همیشه یک راه دیگری هم هست , فقط باید بگردی ؛ اینا مفاهیمی بود که سوپرنچرال بیشتر از همه بهم یاد داد . 

و بهترین حرفها رو کستیل , فرشته چشم آبی سریال , وقتی چند لحظه قبل مرگش در واقع قربانی کردن خودش برای نجات دوستش گفت - حالا جمله ها جلوی چشم من نیست همینطوری از خاطره می گم -:" خوشبختی , خوشبختی حقیقی در داشتن نیست , در بودنه و گفتنشه و تو منو تغییر دادی باعث شدی که به دیگران به همه دنیا اهمیت بدم "و البته ابتدا و انتها داره که یادم نیست؛ ولی "سم وینچستر "باعث شد سعی کنم صبحها زودتر بلند شم , ورزش کنم و کتاب بخونم در حالی که "دین وینچستر  "سعی کرد یادم بده که  تا می تونم روی اهدافم و حرفم  و قولم بیاستم , برای کسانی که دوستشان دارم بجنگم و شاید حتی باعث شد خواهرم را بیشتر دوست داشته باشم بیشتر مواظبش باشم و با وجود اینکه گاهی حتی حوصله اش رو ندارم پای درد و دلش بنشینم و با کسی که خانواده به عنوان رقیب به من تحویل دادند سعی کنم واقعا سعی می کنم با احساس و دقت و گاهی حتی تعصب رفتار کنم - حالا داماد ما مثل برادریه که نداشتم ولی خواهرم رو اذیت کنه ؟ خونش حلاله ؛ شوخی گذشته خدا رو شکر خیلی هم دیگر رو دوست دارند-بگذریم , خیلها سوپرنچرال  را به خاطر جنبه های مذهبی ممکنه نپسندند , خیلیها از اینکه کلا ماجرا تخیلی باب طبعشون نیست , بقیه نمی دونم هر کی یکجوره ولی من مثل فامیل یا دوستی نزدیکی که برای همیشه مهاجرت کرده و دیگه هیچ وقت نمی بینم دلم تنگ می شه : همونطور که شما می تونید به عزیز سفر کرده تون زنگ بزنید منم گاهی به آرشیوم برمی گردم و یک قسمت هایی رو دوباره نگاه می کنم , اما هر دو می دونیم که جای خالیشون دیگه پر نمی شه .

پس به سلامتی " سوپرنچرال"