فیلم بدنسازی و مگس بی بال

امروز بعد از دو ماه سلام و عشوه نازکشی یکی از آقایون همسایه شماره ام رو گرفت - بیشتر به زور گیری شبیه بود - بماند , اولین پیغامی که داده فیلم عضلات بازوی خودش را فرستاده . و من نمی دونم خوشحال باشم که اینقدر زود شناختم چه تیپیه , تیپ من که نیست , یا به حال خودم بگریم که اگه آدمی هم سراغم را می گیره هنوز فکر می کنه فیلم بازوهای ورقلمبیدش برای من جالبه - انگار دنبال یکی می گشتم که قراره بره شکار یا با قبیله بغلی بجنگه - بماند.

حالم گرفته شد . نه از اینکه این آقا اهل پرورش اندام و باشگاست نه اصلاً  , ولی از اینکه تو همین پیغام اولی فهمیدم هم تیپ و هم جنس من نیست ناراحت شدم. قبلاً, از اینکه به چشم یکی زیبا میا مدم دلم یکجور خوبی می شد , تو این سن از این فرصتها زیاد نیست , اما الان باید یک خطابه درست کنم که چرا نمی توانیم با هم دوست باشیم  و همش هم دروغ باید بگم . چون نمی توانید به یک نفر دیگه با خیال راحت بگید که قربون من و تو اصلاً حرفی برای گفتن به هم نداریم .

دلم برای دلخوشیهایی که به خودم دادم سوخت .اگه بجای اینهمه درسی که خوندم و می خونم یکم آداب معاشرت اجتماعی یاد می گرفتم الان مثل مگسی که یک بچه شیطون بالش رو کنده , بی خودی در برابر ساده ترین مراودات ورجه ورجه نمی کردم .

پیوست : امروز یک جمله خیلی قشنگ توی یک سریال شنیدم .معنیش می شه : من  تو این سالها زندگی نمی  کردم , من منتظر مردن بودم.

پیوست دوم : نمی خواستم اینجا ناله کنم , ببخشید .

بیکاری و ماهواره آنالوگ

به خودم قول دادم حال خراب رو اینجا نیارم .ولی ... اوف 

چی بگم ؟ بیکاریه با مدرک مهندسی و ده سال سابقه کار .مسئله سر بی پولی نیست . دست دراز کردن جلو پدر مادره .و این روزها که بدون اینکه خاطره ای از خودشون بگذارن ازم دزدیه می شن .

اگر ازدواج کرده بودم شاید وضع فرق می کرد - هر چند دست دراز کردن جلو شوهر باید بدتر باشه - ولی خیلی خانومها را می بینم که شوهرشون بدون هیچ سرکوفت که هیچ حتی با خوشحالی تمام با ولخرجیهای خانم راه میان , یکیش پسرخاله من , که تازه استقبال هم می کنه . کاش بعضی از اقایون بدونند که راضی کردن خانومشون لزوماً زن ذلیلی نیست . کاش بعضی از خانوم ها هم بدونند که با یک بنده خدایی ازدواج کردند از جنس خودشون نه خودپرداز . از بیکاری ببین به کجا رسیدم .

سالها پیش یکی بود که دوستش داشته ام و دلم می خواست باهاش ازدواج کنم , او هم همین رو می خواست فقط هشت سال بعدش که دیگه من دوستش نداشتم .بعداً در موردش می گم . 

از بچه گی یادگرفته بودم که باید مثل پدر و مادرم عاشق باشم تا ازدواج کنم . این قانون جزو خط قرمزهای منه .

از تنهایی نه می ترسم نه بدم می یاد , ولی از اینکه مبادا دوباره عاشق نشم ... وحشت عمق ترسم رو نمی رسونه .

پیوست : یک سَری تو یوتوب به آهنگهای معروف دهه نود زدم . کلی خاطره از ماهواره آنالوگ و داد زدن های: یکم انورتر , حالا تکون نخور, زنده شد. َ

برف بازی و تولید مثل

توی برف راه می رفتم و مادرها را می دیدم که بچه ها را پوشانده بودند و با مراقبت برف بازی می کردند . 

دلم یک قلوه سنگ شد و تو گلوم راه نفس را بست .

شوق برفبازی تو این هوا رو ندارم - بیشتر می ترسم لیز بخورم یا سرما - اما  ...   اگه یک کوچولویی از خودم داشتم که هی جیغ می زد برف دلش می خواست با دقت می پوشوندمش و از سرما نمی تر سیدم . 

با حال خراب اومدم خونه و بعد از یک لیوان چای  ویک نخ سیگار تازه همه  دلایل اینکه مادر خوبی نخواهم بود یادم اومد . یادم اومد که این تصمیم شخصی را سالها پیش با عقلم گرفته ام و ندیدن شادی کودکِ نداشته ام , عوضش نمی کنه . من بچه دار نشدم چون به همراه خیلی دلایل دیگه عمق مسئولیت خلق یک موجود دیگه در این دنیا را می دانستم . یک ساعت برفبازی این مسئولیت رو کم رنگ نمی کنه . 

اینجا فقط و فقط تصمیم شخصی خودم رابا توجه به شناخت خودم گفتم  و به هیچ عنوان قصد جسارت به  مادران فداکار در تمام دنیا مخصوصاً ایران رو ندارم . واقعیت اینکه من آدم فداکاری نبوده و نیستم .

پیوست : هنوز زمستان و هنوز اخوان ثالث و درختان بلور آجینش با صدای گرم استاد ناظری   .